Dag 17; Krabi - een nare afloop

Op onze eerste echte dag in Krabi, wil een groot gedeelte van de groep naar de Koh Phi Phi eilanden. Monique gaf gisteren al aan, dat het via Fox niet lukt. Het is een belangrijke moslim feestdag en het grootste gedeelte van Krabi is moslim. We hebben simpelweg geen kapitein.

Om die reden heeft een klein groepje gisteren lokaal gereserveerd, alleen bij heel slecht weer cancelen we de trip. Morgen tussen 9.30-10.00 worden we opgehaald.

Die ochtend ben ik al heel vroeg op. Ik werd wakker van het klapperen van de kozijnen en ik heb nog nooit zo'n bizarre storm meegemaakt. Met dit weer vertik ik het die boot op te gaan.

Om 10.00 nog geen dame die ons verteld of de eilandentrip doorgaat. Om 10.15 is ze er eindelijk. Ze is druk aan het overleggen, de kapitein geeft nog geen zekerheid. Een kwartier later weet ze nog niets. We zijn het zat, laat die trip maar zitten. Het wordt toch later en later en straks slaat het weer nog een keer om.

We besluiten de stad in te gaan. De mannen kopen een bodyboard, want die ruige zee.. dat lijkt ze wel wat. Het begint keihard te regenen, maar dat mag de pret niet drukken.

Na een tijdje te hebben gekeken, loop ik met een klein groepje door, we shoppen nog wat en gaan richting het hotel. De jongens en hun aanhang blijven met z'n zessen achter.

Na het shoppen ben ik opgefrist voor het eten. We hebben een afsluitdiner met de groep, maar ik heb met drie anderen besloten om Indiaas te eten. We komen wel bij de kick off, want dan kunnen we Jan Jong en Monique even de fooi overhandigen met zijn allen.

Wanneer ik beneden kom, zit de groep in de lobby, de sfeer is bedrukt. Wat blijkt... Op het moment dat ik naar het hotel ging met een aantal anderen, is er een long tail boot omgeslagen (een traditionele Thaise boot). Er was een kapitein aan boord, met drie toeristen.

De kapitein en een van de passagiers weet uit het water te komen, de kapitein smeert hem. De overige twee personen "drijven". De jongens van de bodyboards twijfelen geen moment en duiken de zee in, om de slachtoffers eruit te halen.

20 minuten lang, reanimeren zij en hun vriendinnen de slachtoffers. De politie en ambulance die inmiddels ter plaatse zijn, kijken toe. Toeristen er omheen filmen en maken foto's. Te bizar voor woorden. Er is geen aed in de ambulance en allen een kinder beademings-masker.

Toevallig is en van de dames verpleegkundige en die probeert de hulpdiensten duidelijk te maken dat die spullen echt nodig zijn. Een andere dame springt de ambulance in en vindt een groter masker.

Helaas zijn ondanks de hulp die zij geboden hebben, beiden slachtoffers overleden. De leden van onze groep moeten zelfs hulp vragen bij het omhoog dragen van de lichamen, want uit zichzelf doen de hulpdiensten niks. Daarna zorgen zij dat ze ondanks deze bizarre situatie snel richting het hotel gaan, om problemen met de politie te voorkomen.

Het is een heftige ervaring geweest voor onze kanjers en de groep leeft ontzettend mee. We willen als groep wat stappen ondernemen, om het varen veiliger te maken. Iedereen moet op open zee een reddingsvest dragen, hoe goed je ook kunt zwemmen. En een kapitein, zou niet eens uit mogen varen bij deze weersomstandigheden.

Gelukkig hebben wij de keuze gemaakt niet te varen. De hulp kwam voor deze mensen te laat, hopelijk kunnen we wel iets doen om meer slachtoffers te voorkomen.